Beestjes, banners & blauwe plekken

Nou mijn optimistische voornemen om elke week een blog online te zetten heb ik maar even laten varen. Inmiddels zijn we ruim een maand verder en heb ik eindelijk een moment de tijd (en zin) om even iets te typen.

Ik ben terecht gekomen in het enige bedrijf in heel Kaapstad waar daadwerkelijk knetterhard gewerkt wordt. Dat betekent dus dat ik elke dag van negen tot zes van de airco op kantoor mag genieten terwijl de rest van Kaapstad vanaf een uurtje of vier ligt te chillen aan het zwembad. Ik heb in vier weken tijd welgeteld drie keer mijn tenen in het water mogen dippen dus de kans is vrij groot dat ik witter terugkom dan ik was toen ik Nederland vaarwel zwaaide. Maar hee ik ben in Kaapstad en ik mag niet zeuren. Mijn stage is gelukkig heel erg leuk. In vier weken tijd heb ik meer geleerd dan in vier jaar studeren, dat zegt iedereen altijd inderdaad maar het is dus echt waar. Ik ben omgedoopt tot Miss Mailing Management en mag me druk maken om alles dat ook maar iets met content te maken heeft. Newsletters, blogs, copywriting, banners en content schedules: Julia regelt het allemaal wel. De arbeidsethos ligt hier iets anders dan in Nederland dus mijn dag bestaat voornamelijk uit het achterna zitten van mensen aangezien het hier vrij normaal is om iets te beloven en het vervolgens niet te doen. Het is een internationaal bedrijf, er werken mensen die uit alle windhoeken van de wereld komen en dat maakt het ontzettend leuk. Helaas is een van twee founders Duits en gaat er geen dag voorbij zonder dat ik herinnerd wordt aan het EK debacle van 2015. Ik heb hem op aanraden van mijn vader al een aantal keer gewezen op München 1988 maar helaas lacht hij me telkens recht in mijn gezicht uit (bedankt pap). Maar buiten de eeuwige Nederland -Duitsland strijd is hij hartstikke lief, voor een Duitser.

Mijn eerste maand Kaapstad is niet helemaal zonder slag of stoot verlopen. Tess en ik kwamen er namelijk na een week achter dat er zich een hele familie bedbugs schuil hield in onze matrassen. Deze bedbugs (bedwantsen in het NL) hebben dus een week lang van ons kunnen genieten, wat geresulteerd heeft in 100.000 bedbugbites over mijn hele lichaam. In Nederland zou het verdelgen van deze duivelse beestjes een klusje van twee dagen zijn. Hier niet. We zijn drie keer verhuisd in twee weken tijd en hebben nu sinds een ruim een week weer ons eigen appartement terug. Als het goed is zijn ze nu allemaal verdelgd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog steeds voor geen meter vertrouw maar Tess zegt dat ik me niet druk moet maken dus dan doe ik dat maar niet. Zoals veel mensen misschien weten is de Kaapstad experience natuurlijk niet compleet zonder spullen op magische wijze kwijt te raken, ook hier kan ik over meepraten. Alles in ons appartement was namelijk ineens spoorloos verdwenen– inclusief de spullen uit de safe. Nou complete paniek natuurlijk aangezien mijn paspoort, camera én de helft van al mijn schoenen daarbij inbegrepen waren. Na een nacht woelen, huilen en schelden bleek na een flinke investigation van de hotelmanager dat housekeeping al onze spullen veilig had gesteld voor de bedbugs-verdelgers. Ze waren daarbij vergeten om hier een melding van te maken, op en top Afrikaans natuurlijk. Inmiddels is alles gelukkig weer terug.

Omdat ik natuurlijk vijf dagen per week stage loop – 45 uur (!!!) – blijft er niet heel veel tijd over voor sightseeing. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik op dit moment meer van de bodem van mijn glas zie dan van Kaapstad zelf. Het stikt hier namelijk van Brabanders en Brabanders houden van feestjes. Het is hier in ieder geval erg gezellig. Ik geloof dat we nu met ongeveer 40 Nederlandse studenten zijn, het lijkt soms net Lloret del Mar. Ik heb al wel gesurft - met als gevolg een week lang spierpijn en zoveel blauwe plekken dat het lijkt alsof ik verkracht ben door dat surfboard- maar het was supervet! Het is me nog niet gelukt om te gaan staan maar ik ga niet naar huis voordat ik in ieder geval een golf al staand op mijn surfboard heb overwonnen.

Ik ben nu vijf weken in Kaapstad en ik kan niet wachten tot ik de tijd heb om meer van Zuid Afrika te zien. Het is hier geweldig, ik geniet van elke dag en krijg nog steeds kriebels in mijn buik als ik in mijn Uber naar huis rij en de tafelberg zie opdoemen. De mensen zijn lief, het weer is heerlijk en het leven relaxt. Het is verbazingwekkend hoe snel je went aan een andere omgeving. Ik kan me niet voorstellen dat ik over acht weken alweer op Nederlandse bodem sta, en dat wil ik eerlijk gezegd ook helemaal nog niet.

Ik maak elke dag dingen mee waar ik over wil schrijven maar voor nu laat ik het lekker hierbij. Geen valse beloftes meer over een blog die volgende week verschijnt, aangezien het maar zo weer vier weken kan duren. Misschien begin ik dan toch enigszins te wennen aan de African way of life. Wie had dat ooit gedacht.

Liefs uit een zonnig Kaapstad!