Afrikaans voor beginners

De aankomende drie maanden van mijn leven ga ik doorbrengen in een van de meest gevaarlijke, contrasterende en mooiste steden van de wereld. Waar de zon schijnt, de Kaapse wind waait en ik levend verbrand. Kaapstad. Omdat ik zelf een beetje bij wil houden wat ik hier allemaal uitspook en er vast mensen in het koude Nederland zijn die het leuk vinden om te lezen (hoi mam!) schrijf ik mijn belevingen op en gooi ik ze op het world wide web.

Ik ga niet teveel uitweiden over de vliegreis, deze vloog namelijk voorbij. Bij aankomst werd ik opgehaald door de chauffeur van 4-Exchange, mijn bemiddelingskantoor. Hij bracht mij via de townships, de Tafelberg en de prachtige oceaan naar mijn hotel. Ik ga namelijk drie maanden leven in een hotel. Klinkt ontzettend Gossip Girl, dat is het niet. Bij aankomst kreeg ik meteen al een portie Afrikaanse mentaliteit voorgeschoteld, het appartement was namelijk nog niet klaar en zat nog vol met sporen van de vorige bewoners. Ik heb dus de eerste twee uur op de bank tot tien zitten tellen, wachtend tot ik eindelijk mijn kamer in kon. Dit complex wordt voornamelijk bewoond door Nederlandse studenten, dat schept misschien al een beeld over de status waarin ik het appartement in eerste instantie aantrof. Mijn Duitse huisgenootje Alina kwam een paar uur later aan dan ik en samen hebben we de boel voor de tweede keer geschrobd, geboend en gewassen. Weet je meteen wat je aan elkaar hebt.

Mijn Utrechtse kamergenootje Tess kwam donderdag aan. Heel fijn om iemand van thuis te zien. Ik had onze kamer mooi geordend en netjes in Tess- en Julia-zones ingericht maar binnen no-time zag het eruit alsof orkaan Sandy er een rondje had gemaakt. Tess voelde zich er meteen thuis. We zijn diezelfde dag samen met Alina naar Camps Bay geweest. Dit is een rijke, blanke buurt in Kaapstad, gebouwd tegen de Tafelberg en met uitzicht over de oceaan. We renden ontzettend optimistisch de gigantische golven in, maar waren er ook heel snel weer uit toen we erachter kwamen dat het water hier maar 19 graden is. De teleurstelling was groot. Tess en ik hebben die avond in de pub naast ons hotel gegeten en ons verdriet weggedronken met een fles wijn, alles bij elkaar voor 13 euro. DERTIEN EURO. Het is hier in vergelijking met Nederland ontzettend goedkoop, vooral de horeca. Het is bizar hoe rijk arme, Nederlandse studenten in Kaapstad zijn. Ik kwam er die avond ook achter dat de zon hier wat sterker is dan in ons kikkerlandje, aangezien ik behoorlijk ben verbrand. Inmiddels smeer ik me elke dag in met factor vijftig en leef ik in de schaduw (waar ik eigenlijk nog steeds verbrand maar dan iets minder heftig).
Dag twee hebben we de toerist uitgehangen. We zijn in een hop-on-hop-of bus gaan zitten en hebben ons drie uur achter elkaar rond laten rijden. Je moet toch een beetje weten waar je nou precies zit. Daarnaast hebben we Afrikaanse simkaarten gekocht. Mobiel internet gaat hier iets anders dan in Nederland, je moet namelijk telkens naar de winkel om je simkaart ‘op te laden’. Een soort prepaid kaart is het eigenlijk. Het heeft ons heel wat bezoekjes aan de telefoonwinkel gekost, maar inmiddels werkt alles naar behoren en kan ik gewoon mijn telefoon gebruiken. We hebben die avond weer in de pub gegeten, waar we vermaakt werden door een zeer luide, Afrikaanse country band. Hier hebben we ook andere buitenlandse studenten ontmoet, voornamelijk Nederlanders We zijn die avond nog uitgeweest in een bar genaamd ‘Village Idiots’. Helemaal leuk aangezien ze hier qua muziek ontzettend achterlopen. Het was net alsof radio 10 aanstond. Ik voelde me even helemaal thuis.
Omdat we een beetje rustig aan wilden doen zijn we zaterdag naar Green Point geweest, een hele lange boulevard met ergens in het midden een zwembad. Aangezien we er de hard way achter zijn gekomen dat zwemmen in de oceaan het niet zou gaan worden was dit zwembad een mooie vervanging. Dit was de eerste keer dat we ons tussen bijna alleen maar donkere mensen bevonden. Tot dan toe had ik me nog niet echt ‘blank’ gevoeld omdat we voornamelijk in blanke buurten zijn geweest. Dit was denk ik de eerste keer in mijn leven dat ik me echt even ‘anders’ voelde.
Gister zijn we, na wat relaxt te hebben aan het zwembad bij het hotel, rond een uur of vijf de Tafelberg opgegaan voor de zonsondergang. Dit was echt onbeschrijfelijk mooi, ik ben er eigenlijk van overtuigd dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien.

Het internet in het appartement houdt zich ook prima aan de Afrikaanse mentaliteit, het is namelijk ontzettend langzaam of gewoon helemaal niet aanwezig. Dit kan nog lastig worden met betrekking tot mijn scriptie, maar eerlijk gezegd wil ik me daar nu nog even niet druk over maken. We kijken uit op de tafelberg en zitten praktisch in het centrum dus er is genoeg om positief over te zijn. Waar je in Nederland een halve maandloon kwijt bent aan een taxirit is het hier ongeveer even duur als een raketje. Taxi chauffeurs zijn dan ook ontzettend blij met ons als klant aangezien we gemiddeld een euro fooi geven, daar kunnen zij hier weer heel wat raketjes van kopen.

Kaapstad is een stad van tegenstrijdigheden. In het centrum en de rijke buurten leven rijke Afrikanen als koningen en koninginnen, terwijl mensen in de townships elkaar neerschieten voor een sigaret. Het verschil tussen arm en rijk is zoveel groter dan in Nederland. Ik besef me meer dan ooit hoe ontzettend goed ik het heb thuis en hoeveel geluk ik heb dat ik in een rijk land als Nederland ben geboren. Wanneer ik in een rental car voor het stoplicht sta te chillen met een camera, telefoon en creditcard in mijn tas voel ik me intens schuldig als ik om me heen kijk en jongentjes niet veel ouder dan mijn zusje langs de auto’s op zie bedelen. En toch doe ik dan snel de deur op slot omdat ik te bang ben om iets te geven. Ontzettend tegenstrijdig. Overdag straalt hier de zon en is iedereen vriendelijk, maar ’s avonds valt er een nachtelijke deken over de stad die het voor ons gevaarlijk maakt om buiten de hoge ijzeren poorten van ons hotel te treden. Elke dag worden we door talloze mensen gewaarschuwd voor onze veiligheid, het is duidelijk dat ik hier ’s avonds niet gewoon even over straat kan lopen. Het is raar om ineens na te moeten denken over dingen als ‘welke taxi is veilig?’, ‘ben ik wel voor het donker thuis?’ en ‘kan ik mijn telefoon wel meenemen?’. Tot nu toe zijn deze dingen altijd vanzelfsprekend geweest. Ook vlagen van de apartheid zijn hier en daar terug te vinden. Er werken bijna alleen maar donkere mensen in de bediening, waar ze voornamelijk blanke mensen van champagne en oesters voorzien. Ik sprak in de bar een man die vertelde dat zijn familie niet meer met hem wilde praten omdat hij een relatie had met een donker meisje. Dat is in Nederland bijna niet voor te stellen. Aan de andere kant is het normaal om de verschillende etnische groepen aan te duiden met ‘blacks’ en ‘whites’, terwijl in Nederland al moeilijk wordt gedaan over een negerzoen.

Ik heb natuurlijk nog veel meer te vertellen maar dan wordt het echt te lang dus voor nu laat ik het maar even hierbij. Morgen begint mijn stage, dan komen er vast weer heel wat nieuwe indrukken bij. Nog drie maanden, zo lang en toch zo ontzettend kort..

Liefs,
Julia